Chris Develing • 7 september 2023

Bribery in Islam (to convert or stop criticism)

Introduction


According to Muslims, the Quran teaches that bribery is forbidden in Surah 2:188. But when we delve into the Islamic scriptures and the opinions of Islamic jurists, we come across acts which, at the very least, come close to it with regards to persuading people to convert to Islam through money and gifts. Technically speaking this sometimes doesn’t go beyond a dubious form of lobbying with a hint of bribery. But in certain, theologically legitimate, cases there are clear signs of a bribe, whereby its receiver is aware that money is given in exchange for either his conversion to Islam or him ceasing his attacks on Islam or Muslims.


Many Muslims don’t know that the compulsory Zakat tax they pay, which constitutes 2.5 percent of their capital, can be spent on non-Muslims for these purposes. This according to many respected scholars of Islam. Other Muslims know about this from an historic point of view, but claim it has become nullified in our time, saying this only applied to the time of their prophet, Muhammad. Although there are certainly scholars who share this view, we will show that heavyweights among them have noted that Zakat can be spent on non-Muslims, especially in this day and age. And yet again, other scholars have supported the idea of spending on non-believers for these purposes, but only from sources other than the Zakat.


Concerning the concrete prohibition of bribery in Islam, we will show that this is limited to the judicial system (bribing a judge or a witness) while the persuasion towards Islam is not considered bribery at all. However, when we delve into the Islamic stories about high standing members of the Quraish tribe in Mecca and their attempt to persuade Muhammad to stop insulting their gods and way of life in exchange for riches, then the Islamic scholars and websites do not beat around the bush: it was an attempt to bribe Muhammad.


We intend to deal with this subject in a few steps:


  • Islamic sources: gifts to “certain men of eminence”
  • The National Zakat Foundation (NZF)
  • Some Tafsirs (exegeses) on this phenomenon
  • Are there fuqaha (Islamic jurists) who have confirmed this?
  • Is it really bribery?
  • Contemporary examples
  • Conclusions

 

֎ Islamic sources: gifts to “certain men of eminence”


Quran


The Quran prescribes eight categories of people who are eligible for receiving Zakat:


“The alms are only for the poor and the needy, and those who collect them, and those whose hearts are to be reconciled, and to free the captives and the debtors, and for the cause of Allah, and (for) the wayfarer; a duty imposed by Allah. Allah is Knower, Wise.” (Surah 9 verse 60, M.M. Pickthall translation)


In the original Arabic the word for alms is Sadaqat which, during the time the Quran was written, was synonymous for Zakat. Today it mostly refers to the non-obligatory donations to the aid of beggars and the poor. There is no dispute on the doctrine that the above verse speaks of what today is called Zakat.[1]


The term under consideration is mu’allafat qulubuhum, above translated as those whose hearts are to be reconciled. Some translators try to expand more on its meaning. Dr. Mustafa Khattab, for instance, wrote ‘those whose hearts are attracted to the faith’. According to this interpretation we can already see the first signs of a doctrine which says that non-Muslims could receive Zakat for the purpose of their conversion to Islam.


Hadith


The Quran is consistent with the narrations on the life of Muhammad (hadith). In Sahih Bukhari we read how Muhammad divided a piece of gold among four non-Muslim men who had supported his army. The Quraish and Ansar tribes were furious about this, after which Muhammad explained why he gave these people so much wealth:


“I give (them) so as to attract their hearts (to Islam)”[2]


Tarikh (historiography)


The Tarikh of Al Tabari reveals the same:


“The Messenger of God gave [gifts] to those “whose hearts were to be reconciled (al-mu’allafa qulubuhum).”[3]


Immediately after this quote follows a list containing dozens of names which belonged to ‘certain men of eminence’ who Muhammad gave a number of camels varying from 100 to 50 to a few. The translator of Al Tabari’s work uses a footnote for the term ‘al mu’alaffa qulubuhum’ to refer to surah Taubah (9) verse 60 of the Quran for the theological foundation of these acts.


Sirat (biography of Muhammad)


The same story is also found in the earliest biography of Muhammad: Sirat Rasul Allah by Ibn Ishaq:


“The apostle gave gifts to those whose hearts were to be won over, notably the chiefs of the army, to win them and through them their people.”[4]


The goal here seems to be to spend money or goods on men of a high status, despite their level of wealth, so that they become Muslims and with them their entire tribes. Later on we will read that Islamic jurists have confirmed this.


In the renowned work on Zakat, by Muslim scholar Al-Qaradawi we also find references to narrations from Nayl al Awtar and Tafsir al Tabari which not only make bribery probable but prove it beyond a reasonable doubt:


“Never was the Messenger of God (p) asked to give anything for accepting Islam but he gave it. A man once came and asked to be given something for accepting Islam. The Messenger ordered him to be given enough sheep to fill the distance [between two hills] from the sheep collected as sadaqah. The man went back to his clan saying, ‘O my folks, accept Islam, for Muhammad gives like one who fears not poverty.”


“Ibn ‘Abbas narrates that certain people came to the Prophet who, if they are given sadaqat, praise Islam and declare it a good religion, but if not, malign Islam.”[5]


֎ The National Zakat Foundation (NZF)


Now that the theological paramaters from the time of Muhammad have been set, it seems fair to look at any practical adaptation we might find. Later one we’ll look at some tafsirs (works of exegeses) and jurists from different centuries, but we’ll start with a contemporary video from the National Zakat Foundation (NZF). This organization collects Zakat from Muslims and makes sure it is spent according to Islamic guidelines. The speaker in this video is the popular imam Zaid Shakir, who received his B.A. in Islamic studies at the Syrian Abu Noor university and also has a master’s degree in political sciences. But perhaps he is best known as the imam who led the funeral service of the famous Muslim convert and boxer, Muhammad Ali.[6]


At 4:30 minutes Shakir explains who are eligible for receiving from the Zakat. He spends most time on the category discussed in this article: the mu’allafati qulubuhum (those whose hearts are to be reconciled). Shakir divides it into three subcategories:


  1. People of whom it can be expected that they become Muslim after receiving the money
  2. People who are antagonistic towards Islam, of whom it can be expected that they will stop.
  3. People who have recently converted to Islam, in order to strengthen their faith.


Notice how two of the three subcategories given by imam Shakir concern non-Muslims. He describes the first subcategory by giving his viewers a hypothetical example:


“Maybe these people are contemplating Islam, they’re wavering, and then here comes the National Zakat Foundation or some similar organization and said: ‘You know, the Muslim community … one of the institutions we have is zakat and that is money that’s spent on people who are thinking about Islam…’, and bam: ‘Wow, Islam is alright. I don’t care what I was reading in the tabloids yesterday, these are good people. I’m going to become Muslim’” (5:48)


Because Zaid Shakir describes how this hypothetical receiver of Zakat is made aware of the intention (to give to people who are thinking about Islam) it seems to be a form of bribery. Later on we will see that some eminent scholars describe a transaction which also points to bribery, even if they themselves will never label it as such. Likewise imam Shakir explains this act as a form of charity. Which it is, to a certain extent. But the intention is clearly something else, as is shown by his statement moments earlier:


“If they are spent on it is expected that this will push them into Islam.” (4:42)


He continues by explaining why it is incorrect to presume that this category has become nullified in our time:


“Imam Shafi’i and Malik were of the opinion [that], once Islam was established, this particular subcategory was nullified. But in our days and times, when now Islam is very shaky even in Muslim countries … many of our scholars say now that these are times where this is reopened again.” (6:25)


֎ Some Tafsirs (works of exegeses) on this phenomenon


We’ve established that the scriptures of Islam and the National Zakat Foundation agree that money can be spent on pushing people into Islam, so that a financial incentive (and not a thorough study) is what persuades them to convert and become a Muslim. Now let’s take a look at some tafsir literature (exegeses) within Sunni Islam.


Ibn Kathir


Ibn Kathir is considered one of the most renowned scholars among the mufasirun (writers of tafsir). Concerning surah 9 verse 60 he wrote in his tafsir:


“There are several types of Al-Mu’allafatu Qulubuhum. There are those who are given alms to embrace Islam.”


Ibn Kathir also quotes a well-known narration, which can be found in Sahih

Muslim:


“… and Messenger of Allah ﷺ gave one hundred camels to Safwan b. Umayya. He again gave him one hundred camels, and then again gave him one hundred camels. Sa’id b. Musayyib said that Safwan told him: (By Allah) Messenger of Allah ﷺ gave me what he gave me (and my state of mind at that time was) that he was the most detested person amongst people in my eyes. But he continued giving to me until now he is the dearest of people to me.”[7]


Again it is evident that this category of receivers can include non-Muslims, besides other groups such as newly converted people for the purpose of keeping their faith strong or so that their peers may also be inclined to accept Islam.


Maududi


Sayid Abul Ala Maududi is a twentieth century Islamic jurist from India. In his tafsir, Tafheem al Quran, he wrote the following about this subject:


“A portion of Zakat Funds may also be given to win over to Islam those who might be engaged in anti-lslamic activities or to those in the camp of the unbelievers who might be brought to help the Muslims or to those newly converted Muslims, who might be inclined to revert to kufr if no monetary help was extended to them. It is permissible to award pensions to them or give them lump sums of money to make them helpers of Islam or submissive to it or at least to render them into harmless enemies. A portion of the spoils or other incomes may be spent on them and, if need be, also a portion of Zakat Funds. In such cases, the condition of being needy or indigent or on a journey etc., is also waived; nay, they might be even rich people or chiefs who are otherwise not eligible for anything from Zakat Funds.”


As usual Maududi is very clear. People who are busy with anti-Islam activities can receive money for the purpose of them refraining from these activities. However, the interpretation of this subcategory may depend on whoever is reading it. Muslims may very well think of someone who lies about Islam in an attempt to degrade the religion. In practice, however, we have often observed how those receiving such a label are often sincere critics of Islam whose opinion is simply unpleasant from a Muslim’s perspective. Therefore, it seems plausible that we should interpret Maududi’s words to mean that money can go to people who the average person would regard as critics of Islam. Later on we will show a practical example of this, which is rare since such cases don’t come to the surface very often, for obvious reasons.


Concerning the justifiable question whether this example is truly bribery and not just a dubious form of lobbying: it is unlikely that the receiver is not made aware of the fact that he is expected to provide a certain compensation for these gifts. However, honesty demands that we give this example the benefit of the doubt, also because of the narration in Sahih Muslim earlier mentioned by Ibn Kathir.[8]


In this case the possibility remains that someone can receive money without understanding what the intention of the giver is. Theoretically it could be true that Muslims merely hope that the receiver is somehow touched by their charity and loses the desire to “batter” Islam with critique. However, the intention of the giving party is set and its purpose is to bribe someone into doing what they want him to do. If the receiving party is unaware of this, they would be the only innocent party.


Besides, this benefit of the doubt can only apply to situations in which the gift is given without any intention being mentioned. But, again, other narrations still prove that Muhammad gave gifts to people who made it clear that they wanted something for their conversion[9] as well as for speaking friendly about Islam.[10] This narration will be cited again later on, when we reach the section on the work called ‘Fiqh al Zakah’ by Al-Qaradawi.



֎ Are there fuqaha (Islamic jurists) who have confirmed this?


We have reached perhaps the most important part of this article: the jurists. After all, the interpretation of passages in the Quran and ahadith remains an issue of controversy, because Muslim apologists often continue to claim that critics utilize an unlearned and incorrect interpretation. However, when we jump to the final conclusions of their prominent jurists, who have written the fiqh (law) literature, the discussion can be laid to rest. Having said that: for us it is of minor interest what the fuqaha have said on this issue, since their works on several topics are filled with unsubstantiated innovation. But there are many Muslims who think highly of these scholars and for a large part follow their interpretations.


Ibn Rushd


The Maliki faqih (Islamic jurist) Ibn Rushd lived in the twelfth century after Christ. In his leading work ‘Bidayat Al-Mujtahid’ he wrote about the definition of this group of zakat receivers that “they are the people who are to be induced and encouraged to abide by Islam”. On the same page he continues by digging deeper into some differences of opinion on whether the right of this target group still existed in his day:


“Does the right of the mu’allafat qulubuhum still subsist up to this day? Malik said that there are no such persons today. Al-Shafi’i and Abu Hanifa maintained that the right of the mu’allafat qulubuhum does subsist till today if the imam considers it to be so, and they are the people who are to be induced and encouraged to abide by Islam.


The reason for their disagreement is whether this was a right specific to the Prophet (God’s peace and blessings be upon him) or it was available generally and to the rest of the umma. The apparent meaning is that it is a general right, but it is permitted to the imam to exercise it under all circumstances or only under certain circumstances and not in others, that is, in a state of weakness and not in that of strength. It is for this reason that Malik said that there is no need for them today due to the strength of Islam.”[11]


In Ibn Rushd’s work we find the crux of the problem in the interpretation that non-Muslims can no longer receive money in order to draw them to Islam. Some great jurists from the past concluded that this category of Zakah receivers was no longer applicable to the times in which they lived. Ibn Rushd, who himself lived in a period of Islamic power, explained that such jurists wrote from the perspective of their time in which Islam was dominant. But when Islam becomes weak this category is reopened, as imam Shakir also explained in his earlier mentioned video for the National Zakat Foundation.


Here we see the same two faces towards unbelievers that have crossed our path before while studying scholars of Islam: friendliness in times of weakness, but a retracting hand once Islam has reached its goal of dominance.[12] Later on we will see that more prominent jurists have confirmed the existence of this mechanism. Al-Qaradawi, who believes that the “reconciliation of hearts” can be lawful in all times, does so by referring to a narration he found with Al Kasani, in which Umar, one of the companions of Muhammad, shreds a document which said that certain people would continue to receive money for the reconciliation of their hearts. Umar is said to have stated:


“Indeed, the Messenger of God (p) used to give you in order to reconcile you to Islam, but today God has strengthened this religion. If you remain steadfast in Islam, [it is well and good] but if you do not, there is nothing between us but the sword.”[13]


Apart from the umpteenth confirmation that apostates are dealt with by the sword in Islam, this narration also shows that Muslims should stop giving “charity” to disbelievers and recent converts the minute their state obtains enough power to no longer have to rely on such contracts.


This says quite a bit about the motivations which lead to such “charity”. Because there is always a need for real charity, but according to this text ’those whose hearts are to be reconciled’ are only given charity when Islam benefits. Therefore the question rises whether Islam truly is a proselytizing religion, as it is often claimed to be. The debated opinion says that certain friendly approaches towards unbelievers can suddenly become obsolete and disappear. Another popular claim is that people tend to convert to Islam after a serious study of its scriptures, which is also debunked by the above. After all, the final push into Islam can be given by offering a fist full of cash.


Al-Mawardi


Al-Mawardi was an eleventh-century Shafi’i jurist who is still counted as one of the heavyweights today. He too wrote about this category of Zakat receivers. According to him they fall into four subcategories:


  • Those who are brought closer so that they help Muslims
  • Those who are brought closer so that they refrain from damaging Muslims
  • Those who are brought closer because of their desire for Islam
  • Those who are brought closer so that the desire for Islam is stimulated among their people and family


In his work ‘Al-Akham As-Sultaniyyah, The Laws of Islamic Governance, Al-Mawardi confirms that money can be given to non-Muslims with these intentions. But not from the Zakat treasures, only from the fay (nonviolently obtained booty) or the ghaneemah (violently obtained booty).[14]


Al-Nawawi


Al-Nawawi was a thirteenth-centry Shafi’i jurist who confirms a few things as well:


“Persons inclined to Islam who need some assistance in order to declare themselves openly to be converts; or whose high social position gives hope of the conversion of other infidels.”[15]


Salih al Fawzan


Salih al Fawzan is a contemporary Hanbali jurist and also a Salafi. He is generally considered as the most wise Islamic scholar of Saudi Arabia. In his work on Islamic jurisprudence (fiqh) it reads the following:


“The fourth category is those given Zakah to bring their hearts together for Islam. Those people fall under two subcategories: disbelievers and Muslims. The disbeliever is to be given from Zakah if he is expected to embrace Islam, in order to make him more willing to embraced Islam. A disbeliever may also be given from Zakah in order to withhold his evil from Muslims. The Muslim can be given from Zakah to strengthen his faith or to make his peer of the non-Muslims embrace Islam, or for any other sound and lawful reasons that benefit the Muslims. Such people are to be given only when necessary, for ‘Umar Ibnul-Khattab, ‘Uthman Ibn ‘Affan, and ‘Ali Ibn Abu Talib (may Allah be pleased with them all) stopped giving those people Zakah, when there was no necessity to give them.”[16]


Al-Qaradawi


Al-Qaradawi is an Egyptian contemporary Sunni scholar who is regarded by many as one of the leading authorities today on Islamic jurisprudence. His book ‘Fiqh al Zakah’ is widely considered to be the most complete work on the third compulsory pillar of Islam. At the beginning of this chapter we mentioned that we refer to the fuqaha in order to convince people who hold these people in high regard, even though the Islamic scriptures are clear enough as far as we’re concerned. We feel that Al-Qaradawi goes back to the scriptures in a careful way and in the process debunks some innovations, such as the alleged annulment of this category of Zakat receivers.


His book contains an elaborate chapter on the reconciliation of hearts via the proceeds from the Zakah. In that chapter Al-Qaradawi refutes the opinions of scholars who said that either Muhammad’s death or the decisions of his earliest successors have put an end to this category forever.[17]


According to Al-Qaradawi it is impossible for any companion of Muhammad to abolish one of Allah’s commandments.[18] Early in his chapter he does leave some room for the opinion that this category temporarily expires during times of Islamic strength.[19] But he does seem to have his issues with his vision as well,[20] since he states that reasons to spend funds on the reconciliation of hearts can be found under any circumstances. He does add that the Islamic state primarily decides this. If an Islamic state is not fulfilling this task, or is non-existent, Islamic organizations can take on this responsibility. He considers it undesirable for individual Muslims to give to such people on their own accord, even if the Islamic state and Islamic organizations are not.[21]


According to Al-Qaradawi there are seven subcategories[22] within this category of Zakah receivers:


  • People who are close to becoming Muslims
  • Those who may do harm to Muslims, to whom giving zakah stops them from hurting Muslims
  • People who have just embraced Islam, to whom giving helps them be steadfast
  • Muslims whose social status is respected by disbelievers who have status in their own communities, such that giving these Muslims encourages their non-Muslim counterparts to consider embracing Islam.
  • Muslim leaders whose faith is shaky, to whom giving generously could strengthen their faith and commitment.
  • Muslims living on the borders of a Muslim country who are expected to defend Muslim land against any attack from enemies
  • Muslims whose influence is needed in the zakah collecting process to persuade would be rebels to pay their zakah, to avoid having to fight those who reject paying zakah


Al-Qaradawi’s treatment of the other opinions


According to Al-Qaradawi it was the opinion of Al-Shafi’i (eponym of the Shafi’i school of thought) that newcomers to Islam do fall under this category of Zakat receivers, but that unbelievers cannot receive from the same fund, considering that Muhammad gave the unbelievers from the fay (booty) and not from the Zakat. Likewise, the famous mufasir and Shafi’i jurist Al Razi, who in turn quotes Al Wahidi, was of the opinion that unbelievers can definitely be spent on for the sake of bringing them into Islam, but that this cannot come from the Zakat treasure. In response to this Al-Qaradawi considers the fact that mufasir Qatadah ibn Di’ama al-Sadusi said that those whose hearts are to be reconciled were often pagan Bedouins, to whom Muhammad gave directly from the Zakat in order to bring them to the Islamic faith.[23] Later on we’ll see other examples in which Muhammad gave unbelievers from the Zakat. Al-Qaradawi continued by stating that the Maliki jurist Al Qurtubi wrote that ‘spending Zakat on unbelievers in order to bring them to Islam is a form of Jihad.’[24]


On the same page Al-Qaradawi also writes that Ahmad ibn Hanbal (eponym of the Hanbali school of thought) and his disciples believed that the rules concerning the reconciliation of hearts are permanent. This was also the position taken by Maliki jurist Abu Bakr ibn Al-Arabi, who according to Al-Qaradawi added the following:


“The way I see it, if Islam becomes strong, this group of recipients becomes null, but if they are needed, they may be given their share, the same way the Messenger of God (p) used to give them.”


The previously mentioned Al-Nawawi is also mentioned by Al-Qaradawi. The former is said to have quoted from the scholar Al Hasan as follows: ‘Today there should be no reconciliation of hearts from the Zakah’. Al Sha’bi went further, by writing that those people were a group whose hearts had to be reconciled during the life of Muhammad and which was canceled when Abu Bakr became the leader of the Muslims.[25]


Al Nawawi is said to have quoted Al Shafi’i als follows: ‘If unbelievers are reconciled, they must only be paid fay’ and not zakah, since the latter must not be given to non-Muslims’. The latter is also reported to have said that this group does not receive from any funds as soon as the Islamic state is strong.[26]


Concerning the Malikites, Al-Qaradawi writes, there are two opinions among them, of which one allows this group to receive from the Zakat and the other group does not allow it. Hanifi’s believe that there is no more spending on this category since Muhammad’s death. For this Al-Qaradawi points to Kasani, who called it the correct position because the companions were supposedly unanimous on this issue. However, Al-Qaradawi claims to refute this, in part by referring to the earlier mentioned fact that the companions cannot abolish any Quranic creed.


He explains that the scholars of usul confirm that the dependency a rule has on a defined element, is an indication that the element is the cause of the rule:


“The spending of zakah in the case on hand depends on the need for reconciliation of hearts. This indicated that reconciliation is the reason for payment.”[27]


The Egyptian scholar continues to build his case, by suggesting that when there is no need for the reconciliation of hearts Umar’s step can be made again. After all, the same would happen when for instance Zakat employers (those who collect and distribute it) are not paid because at any time there are no Zakat workers. This does not mean that the category is annulled by any means, but that it is temporarily lifted.


Moreover, Al-Qaradawi is of the opinion that there was never an ijma (consensus) on the annulment of this creed from Allah:


“Umar did not annul payment to ‘individuals whose hearts are being reconciled’ nor was there an ijma’ on such annulment.”[28]


He elaborates by pointing his readers to the fact that Allah’s laws can only be annulled through a revelation to his messenger, which would have to take place during the life of Muhammad. After that, abolishment is only possible when two authentic texts in the Quran or Sunnah completely contradict each other and when it is known which was revealed later than the other one, says Al-Qaradawi.[29]


Can this category be temporarily annulled?


Now that Al-Qaradawi explained why this category is not abolished, he focusses on some scholars who have said that the necessity of reconciling hearts can be temporarily suspended. It should be noted that earlier quotes seem to show an Al-Qaradawi who accepted this position for the sake of his refutation of the view that it was eternally abolished by Muhammad’s successors.


Al-Qaradawi calls it an incorrect assumption that reconciliation can only have a place when the Muslim state is weak: ‘This is an unnecessary restriction and an unrealistic assumption’.[30] For this statement he quotes Al Tabari’s tafsir,[31] who is said to have written the following:


“God makes zakah fulfill two objectives, namely satisfying the needs of Muslims and strengthening the cause of Islam. The cause of Islam covers rich and poor alike, since what is given for this purpose is not aimed at erasing destitution, but at strengthening commitment to Islam. Fighters for the sake of God are given zakah regardless of whether they are rich or poor. Payments to those whose hearts are being reconciled are made regardless of their wealth, because giving them is supporting the call of Islam. The Prophet (p) gave zakah for reconciliation of hearts after God had opened for him most of Arabia and after the Islamic state was well-established. There is no support in Sunnah for those who claim that after the strengthening of Islam and its state there is no need for reconciling hearts.”[32]


Apart from Al-Qaradawi’s case for the application of this rule to all times, he confirms something we’ve already seen in other sources and quotes: the “charity” has very little to do with the well-being of the receiving individuals, but rather concerns the needs of the Muslims and Islam.


֎ Bribery?


We’ve already seen that some Islamic scholars have expressed the opinion that the charity towards ’those whose hearts are to be reconciled’ is mostly, if not entirely, based on the needs of Islam or the Muslim community. This shows that the act of giving, in these cases, is not sincere in nature, but simply a way to expand Islamic influence.


It seems evident that the act of giving money to people with the premeditated intent of drawing them towards Islam is questionable at best. Whether we are dealing with actual bribery, however, depends on the specifics of the situation. We’ve already heard the hypothetical scenario Zaid Shakir used, in which the receiving party is plainly told that this money is being given because the Muslims know this person is already thinking about becoming a Muslim, although it should be noted that the rest of Shakir’s sketch certainly suggested that these people had a radical change of heart. By receiving this money, the receiver will allow himself to be influenced in such a way that he will enter a (new) religion thanks to a financial stimulant, which often comes from the compulsory Zakat funds for which other Muslims have to pay if they want to continue to be considered a Muslim.


In cases where the receiver is a critic of Islam, people could likewise assume that the purpose for the gift should be known to its receiver. At the very least this should be considered a one-sided attempt to commit bribery (in the moral sense), seeing that the giver knows very well that the purpose of his gift is to make someone do something (convert to Islam) or stop doing something (so called anti-Islam activities).


Let’s examine whether more clear examples of bribery can be found. At this point it can be useful to determine what the Islamic definition of full-blown bribery looks like. Perhaps it is most interesting to see how Islamic writers judge similar acts when they are not thinking about defending the reputation of Islam.


We know that Islamic scholars and organizations speak of bribery openly[33] when it concerns the infamous attempt by the Quraish tribe to make Muhammad stop insulting and ridiculing their religion and way of life.[34] This makes all the sense in the world, seeing that the Islamic source describes an undisguised attempt to make Muhammad a rich man so long as he would stop his acts against them.


In ‘Fiqh al Zakah’ by Al-Qaradawi, two narrations from the life of Muhammad are quoted in which the same mechanism appears. The only difference is that these times the initiative comes from the receiving parties. However, such a construction does not change the fact that it is bribery:


“The second group includes those who may do harm to Muslims, to whom giving zakah stops them from hurting Muslims. Ibn ‘Abbas narrates that certain people came to the Prophet who, if they are given sadaqat, praise Islam and declare it a good religion, but if not, malign Islam.”[35]


It is remarkable that Al-Qaradawi applies a narration about the potential damaging of Islam to the potential damaging of Muslims. From this we could perhaps conclude that both forms of damage are synonymous according to the scholar. The fact that he refers to the above mentioned narration to support his views on Zakat spending suggests that Muhammad must have really spent the money. Here the observant reader could remark that this transaction falls more into the category of blackmail, since the receiver threatens to speak evil about Islam if he doesn’t receive anything. However, the general application by Al-Qaradawi shows that money can go to people who can damage Muslims, and it is not specified that it must concern people who take the initiative to ask for something. After all, Al-Qaradawi’s focus there is the proactive spending on those who can damage Muslims. Nowhere does he point towards a rule that says it must be the non-Muslim who attempts to blackmail the Muslim community. This makes sense, because otherwise people could abuse such a rule at will.


Moreover, it is unlikely that Muhammad would have given out of fear of anyone speaking ill of Islam. More plausible is the assumption that Muhammad gave to such people for pragmatic reasons, namely to enlarge the (political) influence of (political) Islam.


But, should the above be reason enough for an escape route, there is still the more clear example of this narration Al-Qaradawi also mentioned:


“Never was the Messenger of God (p) asked to give anything for accepting Islam but he gave it. A man once came and asked to be given something for accepting Islam. The Messenger ordered him to be given enough sheep to fill the distance [between two hills] from the sheep collected as sadaqah. The man went back to his clan saying, ‘O my folks, accept Islam, for Muhammad gives like one who fears not poverty.”[36]


In the two aforementioned narrations it becomes more than clear that both parties were aware of the purpose for the transactions: the receiver asks the giver (Muhammad) to get something in exchange for his conversion to Islam. In both cases someone is given “a bag of money” for either doing something or not doing something. That is the very definition of bribery:


“The crime of giving someone money or something else of value, often illegally, to persuade that person to do something you want.”[37]



֎ Contemporary examples


Perhaps you have personally witnessed examples of these practices in your environment. Perhaps someone who had recently become a Muslim was suddenly able to make expensive trips to Muslim countries in order to promote Islam before Western media. Or perhaps someone who has always criticized Islam at some point stopped doing so and possibly even began to speak positively about the religion. One could also think of journalists who show an attitude towards Islam which contains not a single critical look. When you have proof of financial transactions in such cases, you can contact us.


Ceasing criticism of Islam


One instance, in which a relatively poor Christian was offered to stop criticizing Islam in exchange for a descent steady salary, has been documented. In 20212 an employee of the Quran’ic Da’wah Center International (QDCI) was seen offering a Christian 50.000 rupees (almost 300 dollars) a month if he were to accept Islam and work for them (see picture).


The Christian was further pressured by the remark that the Muslim knew he came from a poor Christian family. The Christian openly turned down the offer. We note that the offer is in line with what Imam Zaid Shakir already told us in his video for the National Zakat Foundation: these are often poor people who can be brought closer to Islam with gifts. Although strictly speaking this practical example constitutes a job offer, it remains a financial incentive of which it was hoped and expected that it would move the Christian towards using his debate skills for Islam rather than against it.


We decided to reach out to QDCI in Pakistan. A representative and teacher admitted to knowing the person and that he is a former student of his. He also said that he had not seen him in years. He added that the offer made on Facebook is unacceptable according to Islam. Of course we did not expect to hear any recognition of this phenomenon, but the conversation certainly had its value for determining the authenticity of the online comments, since it was confirmed that this person did work for the organization at that time.


Others cases have come to the surface in which Muslim organizations were suspected of bribing people for the sake of converting them to Islam. In 2014 there was a case in Malaysia in which an Islamic charity came under investigation by journalists. It is unknown if the accusations were correct. The organization denied the allegations. There was also a case in India in which journalists suspected that poor Hindus were given money to help their conversion to Islam. It is clear that such cases are not going to make it to the public eye very often. We have established, however, that the theological grounds for such acts must be considered strong.


Mass media


For years we have noticed that certain members of mainstream media spoke strikingly positive about Islam. In itself this is not suspicious, since this could be their sincere opinion. But when you structurally hear the most intellectually insincere standpoints[38] which seem to come straight from a Dawah (Islamic “evangelization”) booklet, one could suspect foul play. Could it be that what many have deemed to be a case of political correctness is sometimes really a case of bribery? Perhaps it is no coincidence that such a form of bribery can be justified in Islam.


At least, this seems to be the opinion of Al-Qaradawi:


“It could also be extended to support research, and utilize mass media that teaches the religion of Islam and defends its cause against attackers.”[39]


֎ Conclusions


The first question was whether people can be paid to become Muslim. The answer is “yes”, seeing that Muhammad gave abundantly to non-Muslims. By his own admission he did so in order to reconcile their hearts with Islam. This terminology is found in Sura Taubah (9) of the Quran, where the lawful receivers of Zakat are listed.


A second question was whether non-Muslims can also receive money in order to stop them from speaking ill of Islam. Again, the answer is given by Muhammad’s actions, seeing that he sometimes gave men goods to prevent them from speaking about Islam with a negative tongue. He did so in a way that it must have been clear to both parties that this was a case of bribery. When caught off guard Islamic scholars have no issue with the assumption that bribery was the name of the game when the Quraish tried to persuade Muhammad to stop his anti-Quraish activities.


We have seen that both the Quran and the Sunnah have led many prominent scholars to conclude that Zakat can be given to non-Muslim (and even rich) people. This can be given in hopes of: 1. Their conversion to Islam, 2. The conversion of their peers, 3. The ending of their anti-Islam activities or attacks on Muslims. Whichever of these variants is at play, we have seen that certain prominent scholars always see a reason for this money to be given in such a way that the receiving party understands that a compensation is expected of them. We have also seen that there was never an ijma (consensus) with regards to the annulment of the giving for the reconciliation of hearts.


Although some Muslims say the Quran forbids all forms of bribery in Surah al Baqara (2) verse 188, we have shown from Tafsir literature that this is limited to specific judicial circumstances in which someone unjustly denies to have loaned money while nothing was written down.[40] The Quran here condemns the act of trying to get “justice” in court because the loan cannot be proven. When it comes to the spreading of Islam, however, the willing student of Islam can easily find guidelines which tell them how money can be given to people for the purpose of their conversion to Islam or to stop criticizing it.


References


[1] Al-Qaradawi, Yusuf; ‘Fiqh al Zakah’; Volume I, translated by Monzer Kafh; ‘Scientific Publishing Centre King Abdulaziz University, Jeddah, Kingdom of Saudi-Arabia (2000), p. xl

[2] Sahih al Bukhari, book 55 hadith 558; see also dr. Muhammad Mushin Khan; The Translation of the Meaning of Sahih al-Bukhari, Volume 4, p. 339

[3] Tabari, History of al-Tabari, volume 9, translated by Ismail K. Poonawala, p. 31

[4] Ibn Ishaq, Sirat Rasul Allah – The Life of Muhammad, vertaling van A. Guillaume, p. 594

[5] Al-Qaradawi, Volume II, p. 33-34

[6] https://themuslim500.com/profiles/imam-zaid-shakir/

[7] Sahih Muslim, volume 6 boek 43, hadith 2313, translated by Nasiruddin al-Khattab; Darussalam 2007 (online reference)

[8] Ibid.

[9] Al-Qaradawi, Volume II, p. 33

[10] Ibid, p. 34

[11] Ibn Rushd, Bidayat Al-Mujtahid, Volume 1, translated by professor Imran Ahsan Khan Nyazee, p. 320

[12] Deo Volente NL; ‘Force them to the side of the Road” Islamic Humiliation of Jews and Christians or Pragmatism in Times of War?’ (‘In a country where Muslims are living as a minority, they are allowed to give such leeway to non-Muslim rulers for the greater interest of the Muslim community.’); link

[13] Al-Qaradawi, Volume II, p. 36

[14] Al-Mawardi, Al-Ahkam As-Sultaniyyah, The Laws of Islamic Governance, translated by Asadullah Yate PhD, p. 181

[15] Al-Nawawi, Minhaj et Talibin; a manual of Muhammadan law according to the school of Shafi, translated by L.W.C. van den Berg and E.C. Howard, p. 277

[16] Al-Fawzan, Salih, Dr.; ‘A Summary of Islamic Jurisprudence, Volume I, special Edition for Al-Daawah Foundation’; Al-Maiman Publishing House, Saudi Arabia; p. 363

[17] Al-Qaradawi, Volume II, p. 36

[18] Ibid, p. 37 (“Needless to say, the sayings and doings of a Companion cannot annul Qur’anic-texts…”)

[19] Ibid, p. 39 (“If weakness is a reason for distribution towards reconciling hearts, it exists today.”)

[20] Ibid, p. 39 (“There is no support in Sunnah for those who claim that after the strengthening of Islam and its state there is no need for reconciling hearts.”)

[21] Ibid, p. 39

[22] Ibid, p. 33

[23] Ibid, p. 35

[24] Ibid.

[25] Ibid.

[26] Ibid. p. 36

[27] Ibid.

[28] Ibid. p. 37

[29] Ibid.

[30] Ibid. p. 38

[31] Tafsir al Tabari, ed. Shakir, Vol. 14, p. 316

[32] Al-Qaradawi, Volume II, p. 39

[33] Safi-ur-Rahman al-Mubarkpuri, scholar: https://aboutislam.net/shariah/prophet-muhammad/quraish-negotiates-prophet-story/; also see: https://www.infinitelight.org/detailed-biography/905-an-attempt-to-bribe.html, https://www.rafed.net/en/index.php?option=com_content&view=article&id=13804:the-quraysh-try-to-bribe-the-holy-prophet&catid=79:history&Itemid=1033 en https://islamicpedia.in/quresh-tried-to-bribe-prophet-muhammad-pbuh/.

[34] Sira Ibn Hisham, biography of the Prophet, translated by Inas A. Farid, Al-Falah Foundation, p. 48, 50

[35] Al-Qaradawi, Volume II, p. 34

[36] Al-Qaradawi, Volume II, p. 33

[37] https://dictionary.cambridge.org/dictionary/english/bribery

[38] Deo Volente NL; ‘Zegt de Koran: “Wie één mens doodt, doodt een hele mensheid?”; link

[39] Al-Qaradawi, Volume II, p. 39

[40] https://quranx.com/tafsirs/2.188

Waarom zei Jezus dat niemand goed is behalve God?

door Chris Develing • 8 juni 2025
Wie bekend is met de Socratische Methode kent wellicht ook haar sub-discipline: de Socratische Ondervraging. Door het stellen van vragen kan men een gesprekspartner laten beseffen wat de logische consequentie is van zijn stelling. Jezus gebruikte een soortgelijke methode die de Bijbel al voor Socrates liet zien en onderdeel is van de Rabbijnse methodiek. Dat zien we bijvoorbeeld aan Zijn gesprek met de rijke jongeling, dat we aantreffen in Markus 10 en Lukas 18. Deze passage wordt, vanwege de onbegrepen betekenis achter de vraag van Jezus, nog weleens door critici aangehaald om te bewijzen dat Jezus daar zelf toegeeft God niet te zijn. Maar dat is een onterechte conclusie op basis van een oppervlakkige lezing: “Goede Meester, wat moet ik doen om het eeuwige leven te beërven? En Jezus zeide tot hem: Waarom noemt gij Mij goed? Niemand is goed dan God alleen.” Lukas 18:19, Markus 10:18 Bij deze passage moet worden opgemerkt dat Jezus niet zegt: “Ik ben God niet”. Hij stelt namelijk een vraag en neemt nog geen standpunt in. In plaats van de jongeling te corrigeren, komt Hij met een waarom-vraag waarmee de ander wordt uitgedaagd om na te denken over de woorden die hij uitspreekt. Dit zegt dus nog niets over het waarheidsgehalte van die woorden. Het doel van Jezus’ vraag was in feite om te toetsen of de rijke jongeling wist wie hij voor zich had. Je kunt het zien als een test waarmee Jezus de jongeling de volle betekenis laat zien van het woord goed, waarna Hij hem uitdaagt om, met die nieuwe definitie in de hand, nog eens na te denken over de waarde die hij Jezus toedicht. Daarnaast lijkt het plausibel dat Jezus de man ook wat bescheidenheid bijbracht. De kans is namelijk groot dat de man zichzelf ook als goed beschouwde, aangezien hij vond dat hij alle geboden wel zo’n beetje had gehouden. Jezus laat de man zien wat echte goedheid is, namelijk die van God. Daarmee toont Hij aan dat je zonder God te volgen zoveel geboden kunt houden als je wilt, maar dat het je dan niet zal baten. De mens is namelijk, genomen naar de standaard van God, niet goed en heeft het nodig om God te volgen. Vandaar dat Jezus de rijke jongeling opdraagt om Hem te volgen. De goede herder Behalve dit zijn er nog meer redenen waardoor we weten dat Jezus hier niet ontkende goed te zijn. In Johannes hoofdstuk 10 vers 11 en 14 noemt Hij zichzelf bijvoorbeeld “de goede herder”. Wanneer we Jezus’ uitspraken naast elkaar zetten, ligt de conclusie voor de hand: Jezus zegt in Markus en Lukas dat alleen God goed genoemd mag worden en Hij noemt zichzelf vervolgens de goede herder in Johannes. Is Jezus dan wel of niet God, volgens zijn eigen definitie van God en van Zichzelf? Dat Jezus goed is en derhalve God, valt dus niet te ontkennen. Maar hoe zit het met de titel herder? Ook die kwalificatie heeft betrekking op God. Want het Oude Testament identificeert zowel God als de Messias herhaaldelijk als herder. Dat zien we bijvoorbeeld in Psalm 23:1-2, 77:20, 78:52, 80:1, Jesaja 40:11, 49:9-10 en Ezechiël 37:24. [1] Er kan dus een sterke zaak worden gemaakt voor het idee dat Jezus zich God noemt wanneer hij aan zichzelf refereert als de goede herder. Wie moeten we volgen? Natuurlijk weten we dat de rijke jongeling Jezus op dat moment niet helemaal begreep, aangezien hij droevig vertrekt, maar dat betekent niet dat onze lezing verworpen moet worden. Het gaat erom wat Jezus iemand leert, niet wat zij daarvan begrepen hebben of opvolgen. Dit geldt met name voor gesprekken met andere mensen dan Zijn eigen discipelen, die Hij dikwijls van een toelichting voorzag wanneer zij daar om vroegen. Aan het einde van het gesprek met de rijke jongeling lijkt Jezus alsnog een direct antwoord te geven op de vraag. De jongeling vroeg Jezus wat hij moet doen om het eeuwige leven te krijgen. Na een prikkelende wedervraag en een aantal instructies, zegt Jezus: “…kom daarna hier en volg Mij. Dan zult u rijk zijn in de hemel.” (Markus 10:21) Voordat hij te horen kreeg dat hij Jezus dient te volgen, moest de rijke jongeling kennelijk eerst de kans krijgen om te beseffen Wie het dan is die hij zou volgen. Want ook de opdracht om Jezus te volgen kan worden vergeleken met de reactie die de mens moet hebben op God. Een reactie die luid resoneert door het Oude Testament: Volg alleen God. Want behalve de stelling dat alleen God goed is, kunnen we even kort zijn over de Bijbelse opdracht om alleen God te volgen: “Volg alleen de Here, uw God, en heb ontzag voor Hem, gehoorzaam alleen zijn geboden. Dien alleen Hem en houdt u aan Hem vast.” (Deuteronomium 13:4) We zien dus dat Jezus in alle gevallen juist bevestigt God te zijn en dit nergens ontkent. Dit in tegenstelling tot hetgeen critici beweren. Jezus wilde zijn gesprekspartner drie dingen laten beseffen: Dat Hij inderdaad goed is; dat Hij daarom God is en; dat de jongeling Hem moet volgen, precies zoals in het Oude Testament wordt gezegd over de Enige ware God. Soortgelijke ondervragingen Er zijn nog genoeg andere “Socratische ondervragingen” in Jezus’ bediening te vinden. We hoeven dan ook niet ver te zoeken om een soortgelijke dialoog aan te treffen. Vrijwel direct na het gesprek met de rijke jongeling stuit Jezus op een verzoek van twee discipelen: “Jakobus en Johannes, de twee zonen van Zebedeus, kwamen naar Jezus en zeiden: ‘Meester, we willen iets van U vragen.’ Hij zei: ‘Wat willen jullie dat Ik voor jullie doe?’ Ze zeiden tegen Hem: ‘Mogen wij alstublieft links en rechts naast U zitten wanneer U Koning geworden bent?’ Maar Jezus zei tegen hen: ‘ Jullie weten niet wat jullie vragen . Kunnen jullie doen wat Ik moet doen? Kunnen jullie doormaken wat Ik moet doormaken?’ Ze zeiden tegen Hem: ‘Dat kunnen wij.’ Jezus zei tegen hen: ‘Jullie zullen hetzelfde doormaken als Ik en doen wat Ik moet doen . Maar Ik kan jullie niet beloven dat jullie naast Mij zullen zitten. Die plaatsen zijn voor de mensen voor wie die plaatsen bestemd zijn.'” (Markus 10:35-40) [2] Wederom beantwoordt Jezus een vraag met een wedervraag en wederom lijkt het (na een oppervlakkige lezing) alsof Hij hiermee wil ontkennen wat er wordt beweerd. Maar wat doet Jezus? Hij geeft ze gelijk. Alleen, legt hij daar wel bij uit dat Hij, beter dan de discipelen zelf, begrijpt welke betekenis schuilgaat achter hun bewering. Het feit dat Jezus dit keer meer toelichting geeft bij zijn instructies, is omdat dit zijn gewoonte was wanneer hij sprak tot Zijn discipelen. De reden dat Jezus in meer cryptische taal sprak tot andere mensen, is omdat het oordeel anders nog groter is wanneer zij alles begrijpen terwijl ze niet accepteren wat er wordt gezegd door Jezus (zie Mattheus 13). Hoe dan ook, we lezen hoe Jezus de discipelen wilde laten beseffen dat ze niet volledig weten wat ze zeggen en Hij doet dat middels het stellen van een niet-ontkennende wedervraag. Davids zoon en Heer Een ander relevant voorbeeld is het gesprek dat Jezus met de Farizeeën had over de Messias. Jezus vraagt hen: “Wiens zoon is de Messias?”, waarop zij antwoorden: “Davids zoon”. Met deze vraag onthult Jezus dat de Farizeeën niet goed begrepen wat de aard is van de Messias. Jezus vervolgt namelijk door te zeggen: “Hoe kan David Hem dan door de Geest zijn Here noemen, als hij zegt: ‘ De Here heeft gezegd tot mijn Here : Zet U aan mijn rechterhand, totdat Ik uw vijanden onder uw voeten gelegd heb.’ Indien David Hem dus Here noemt, hoe kan Hij dan zijn zoon zijn? En niemand kon Hem daarop iets antwoorden en evenmin durfde iemand van die dag af Hem meer iets vragen.” (Mattheus 22:41-46) Naast het feit dat Psalm 110, waar Jezus met dit citaat naar verwijst, aantoont dat de Messias niet slechts een mens is (vers 1) en al voor David bestond, wordt het ook duidelijk dat Jezus hier leert over de Heilige Geest die David aanstuurde om dit op te schrijven. Hiermee kon Jezus de Farizeeën wijzen op hun eigen misvatting omtrent de Messias die veel meer blijkt te zijn dan slechts een mens. Resumerend De bewijzen laten zien dat Jezus nergens zegt dat Hij God niet is. Dat terwijl critici dikwijls eisen dat christenen laten zien waar Jezus letterlijk zegt “Ik ben God, aanbid mij“. Kennelijk verlangen ze dit niet voor hun eigen claims. We gezien dat Jezus een scherpe wedervraag stelt die de rijke jongeling, samen met alle lezers van de Bijbel, uitlokt tot het nadenken over zijn woorden: “Is daadwerkelijk alleen God goed? Zo ja, noemde ik dan zojuist een man God?” Deze manier van denken opent namelijk vele deuren naar de andere feiten waarmee Jezus laat zien dat Hij God moet zijn en niet slechts een profeet: Zijn vergeving van zonden, Zijn oordeel over de wereld, Zijn zondeloosheid, de aanbidding die Hij accepteerde, Zijn eenheid met de Vader. We gezien dat Jezus zichzelf goed noemt als Hij zegt dat hij “de goede herder” is. Dus waarom zou hij moeite hebben met de titel “goede meester”? We gezien dat God en de Messias beide herhaaldelijk als herder worden aangemerkt in het Oude Testament. We gezien dat Jezus ook in andere gesprekken een wedervraag stelt waarmee hij de suggestie lijkt te wekken dat de ander op een verkeerd spoor zit. Maar dan blijkt dat Jezus niet ontkent wat er gezegd wordt, Hij geeft er slechts de volle betekenis aan, om zo inzichten te verschaffen. We gezien dat Jezus met een scherpe vraag aan de Farizeeën laat zien dat Hij de Messias is die ouder is dan David en tevens zijn Heer is, ondanks dat hij ook uit zijn nageslacht komt vanuit zijn menselijkheid. Hij weerlegt de Farizeeën dus in hun gedachte dat de Messias slechts een mens zal zijn en niets meer dan dat. Voetnoten [1] Voor mensen die onervaren zijn met de Bijbel en deze passage hebben opgezocht, kan dit vers enige verwarring opleveren aangezien er staat dat God David zal aanstellen als herder. Echter, David leefde allang niet meer toen deze profetie werd gegeven. De enige juiste interpretatie is hier dat dit verwijst naar de Messias, die vaak als het David-type werd aangeduid. Tevens is er in de Joodse traditie dikwijls geen onderscheid tussen een historische persoon en iemand die in zijn geest en macht verschijnt (zie: Cambridge Bible for Schools and Colleges). [2] Jezus zegt hier niet dat Hij er niet over gaat. In de volgende verzen legt hij namelijk uit dat de gelovigen uiteindelijk zelf bepalen welke plek zij in de Hemel zullen bemachtigen. En dat doen ze door de mate van dienstbaarheid die zij hebben gegeven aan hun medemens. In Markus 10:35-40 lezen we: “Jezus riep hen bij Zich en zei: ‘Jullie weten dat de machthebbers in de wereld de bevolking onderdrukken. Zij maken misbruik van hun macht. Maar onder jullie moet het anders gaan. Wie groot wil zijn, moet jullie dienaar worden. En wie de voornaamste wil zijn, moet ieders slaaf worden. Want zelfs Ik, de Mensenzoon, ben niet gekomen om Mij te laten dienen. Nee, ik ben gekomen om te dienen en mijn leven te geven als losgeld voor velen.'”

Draagmoeders en de onvruchtbare elite

door Chris Develing • 7 juni 2025
Welke zichzelf respecterende liefhebber van televisieseries kent het niet: The Handmaid’s Tale. Het wereldberoemde boek van Margaret Atwood werd zo mogelijk nog bekender dankzij de gelijknamige verfilming. Het gaat over een dystopische werkelijkheid waarin de meeste vrouwen onvruchtbaar werden. Het huidige Amerika wordt van binnenuit ontmanteld en overgenomen door religieuze fanaten die een nieuwe staat oprichten: Gilead. De hoofdpersoon is een jonge vrouw die werd weggetrokken bij haar man en dochtertje om als slavin aan het werk te gaan in het huis van een commandant. Omdat ze de gave van vruchtbaarheid blijkt te hebben, wordt ze opgeleid tot dienstmaagd. Zij en vele andere vruchtbare vrouwen moeten de leiders van hun nieuwe land voorzien van het wonder van nageslacht. Als mensen het hebben over The Handmaid’s Tale en de paralellen met de echte wereld, draait het gesprek vaak om christelijke prolife-organisaties of conservatieve pro-familie groepen als inspiratie voor het orwelliaanse verhaal. Dat ondervond ik aan den lijve toen ik meeliep met de Mars voor het Leven in 2019. Tegendemonstranten van onder meer het Humanistisch Verbond stonden ons op te wachten, verkleed in rode gewaden en roomwitte kappen om hun hoofden, precies zoals de handmaagden in de serie. Ze hadden hun plek strategisch gekozen, vlakbij de Domtoren in Utrecht, omdat ze wisten dat onze stille mars daarlangs zou komen. Ik had nooit van de serie gehoord, maar begreep al snel dat de tegendemonstranten ons zagen als de militante leiders uit de serie; mannen, geobsedeerd met vruchtbaarheid, die vrouwen vooral zien als broedmachines. Ze vertellen er nooit bij dat die leiders van Gilead ook klimaatactivisten zijn. In het moderne Amerika zag men een grote vervuiler die Gods planeet in rap tempo om zeep hielp. Na de overwinning startte Gilead een intensieve vergroening waar mening GroenLinks’er zijn petje voor afneemt. Maar nee, vooral dat religieuze component en het onderdrukken van vrouwen werd gretig ingezet om vingers te wijzen naar christenen die de wereld op hun manier een beetje beter willen maken. Op z’n tijd houd ik best van een goede serie. ’s Avonds, als de kinderen slapen, kan je even in een andere wereld stappen en genieten van spectaculair acteerwerk uit Hollywood. Op die manier is al een aantal series door mij versleten. Dat The Handmaid’s Tale nooit op mijn lijstje stond had alles te maken met het feit dat sommige mensen vrij letterlijk zeiden dat de serie gaat over mensen als ik. Mijn hartenwens, dat kinderen die eenmaal in de baarmoeder zijn ontstaan ook worden geboren in plaats van omgebracht, is voor sommigen een treffende gelijkenis. Met die visie ontneem ik vrouwen een grondrecht, aldus voorstanders van abortusrechten. Vandaar dat ik niet stond te springen om deze serie te bingen . Tot een medechristen mij de serie aanraadde. Volgens diegene viel het reuze mee met dat christen-bashen . Ze laten juist zien dat die dictators Bijbelpassages uit de context halen voor hun eigen ziekelijke begeerten, werd me verteld. Ik besloot te beginnen aan de serie die inmiddels al zes seizoenen draait. Ik mocht ontdekken hoe krom de vergelijking tussen de wensen van de prolifebeweging en Gilead is. Ik besefte ook hoe blind linkse activisten zijn als het gaat om hun eigen visie op wat het goede is. Die is minstens even vergelijkbaar met wat er in de serie voorbijkomt. Want hoewel prolife en pro-familie organisaties hun focus leggen op vruchtbaarheid en traditionele gezinswaarden, missen ze de diepere, donkere realiteit waar de serie over gaat: de uitbuiting van vruchtbare vrouwen door een onvruchtbare elite. Dat beeld sluit verontrustend goed aan bij de echte wereld van draagmoederschap en reproductieve ongelijkheid. Mijn conclusie is dat de dienstmaagden en draagmoeders veel met elkaar gemeen hebben. De fictieve wereld van Gilead wordt geregeerd door een onvruchtbare, machtige klasse die geobsedeerd is door controle over voorplanting. Ze ontnemen jonge vruchtbare vrouwen hun autonomie en dwingen hen kinderen te baren voor hun eigen belang. Dit gaat niet alleen over geloof of ideologie, maar ook over macht, controle en het voortbestaan van de mensheid. De vrouwen, vaak machteloos en arm, worden gebruikt als instrumenten in een systeem dat hun lichamen opeist om te dienen voor de reproductieve droom van de elite. Deze dynamiek weerspiegelt een ongemakkelijke realiteit binnen de tastbare wereld van draagmoederschap. In veel delen van de wereld is draagmoederschap een industrie waarbij welgestelde, onvruchtbare koppels vrouwen uit arme landen betalen om “hun” kinderen te dragen. Hoewel draagmoederschap vrijwillig en gereguleerd kan zijn, is het machtsverschil ook in die gevallen duidelijk: de vruchtbare vrouw draagt de fysieke en emotionele lasten, vaak gemotiveerd door economische noodzaak, terwijl de wensouders het proces beheersen en de sociale en persoonlijke voordelen genieten. De door Nederland beoogde vorm van draagmoederschap, waarbij de draagmoeder puur uit altruïstische overwegingen gratis haar diensten aanbiedt, komt nauwelijks voor. Na negen maanden zwangerschap en een bevalling dient de draagmoeder het kind af te dragen, precies zoals in The Handmaid’s Tale zo tragisch in beeld wordt gebracht. Dát is het wegnemen van lichamelijke autonomie. Het enige excuus is dat de draagmoeder er zelf mee instemde. Maar welke keus is er, als je leeft in uitzichtloze armoede - in landen als Oekraïne of India - en een aanbod krijgt dat al je problemen verhelpt? Het framen van The Handmaid’s Tale als een waarschuwing voor religieus fundamentalisme verhult deze real-world versie van economische uitbuiting en genderongelijkheid. De nadruk die christelijke prolife-groepen leggen op vruchtbaarheid staat niet gelijk aan de gewelddadige, systematische dwang die we in Gilead zien. Prolifers willen niemand dwingen om zwanger te worden. Maar als de zwangerschap er eenmaal is, pleiten zij voor het in leven houden van het kindje dat al is ontstaan. Voor pro-familie organisaties geldt doorgaans dat zij grote families stimuleren binnen een gezin met twee getrouwde mensen. Ook dat is iets anders dan de door een staat afgedwongen voortplanting middels verkrachting, zoals beschreven in Atwoods dystopie. In Gilead wordt reproductieve ongelijkheid uitvergroot. Vrouwenlichamen worden het strijdtoneel van elitaire ambities. In een wereld die kampt met destructieve onvruchtbaarheid, wil Gilead een voorloper zijn op het gebied van een stabilisering van de geboortecijfers. The Handmaid’s Tale laat zien hoe reproductieve controle wordt uitgeoefend door de bevoorrechten, ten koste van de kwetsbaren. Het daagt ons uit om na te denken over hoe economische ongelijkheid en wanhoop samenkomen in de machtsverhoudingen tussen rijk en arm; sterk en zwak.

Waren de Kruistochten Offensief?

door Chris Develing • 25 mei 2025
“ Algehele veroordeling of lofprijzing van de kruistochten is goede politiek, maar slecht historisch besef .” dr. D. Franke

Schaterhazen

door Chris Develing • 2 mei 2025
Wat had ik het deze week te doen met twee oude Joodse knarren, Bram Moszkowicz en Frits Barend. Mensen waar ik het regelmatig mee oneens ben, trotseerden de gebruikelijke antipathie tegen Israël en de Joodse mens tijdens hun optredens in respectievelijk Vandaag Inside en Barlaat. Johan Derksen en Wilfred Genee lieten zich van hun slechtste kant zien, terwijl de clown z'n ongemak probeerde weg te lachen, zoals altijd. Het onverschillige schapenpubliek pakte die uitweg met beide hoefjes aan toen de inhoud héél even was aangeraakt door het scherpe betoog van Moszkowicz dat snel door Genee werd afgekapt. Stedelijke oorlogsvoering De voormalige advocaat was in staat om een nuchtere uiteenzetting van feiten te geven, ondanks de emotionele binding die hij - in tegenstelling tot het drietal aan tafel - met het onderwerp moet hebben. Hij wees onder meer op het werk van John Spencer, een man die tien jaar studeerde op het onderwerp van stedelijke oorlogsvoering. Spencer legde bloot dat zelfs de Israël-kritische Europese Unie normaliter inschat dat oorlog 9 burgerslachtoffers kent voor iedere militaire dode. In één van zijn artikelen haalt Spencer het voorbeeld aan van de slag om Mosul in 2016 en 2017, waarbij er (onbedoeld en indirect) zo'n 10.000 burgers werden gedood om 4.000 IS-terroristen te kunnen doden. Israël doodde tot nu toe één burger voor iedere Hamasstrijder, volgens Spencers inschatting. Genocide is dus het laatste woord dat zou mogen opduiken wanneer het gaat over de manier waarop Israël deze ingewikkelde stadsoorlog probeert te voeren. Ja, Israël doodt burgers. Maar het indirect doden van burgers is helaas onvermijdelijk. Iedere legerleider kan je dat vertellen. Daarom is het in beginsel ook niet strafbaar tijdens een oorlog. Islam Wat wel straf- en laakbaar is? Dat wat Hamas deed op 7 oktober 2023. Zelfs de islam verbiedt het om doelbewust op vrouwen, kinderen en andere non-combattanten te schieten, tenzij hier een "legitieme" reden voor is. Het indirect veroorzaken van burgerslachtoffers is echter niet verboden in de islam. Dit is de mening van de vier grote wetscholen die de hoofdstroming van de islam kent. Ze halen dit uit overleveringen uit het leven van Muhammad. Neem bijvoorbeeld zijn koude woorden nadat hem werd verteld dat er bij de zoveelste verovering van een Arabische stam vrouwen en kinderen tussen de doden bleken te liggen. Die doden werden veroorzaakt door mangonels, zeg maar grote middeleeuwse katapulten waarmee zware objecten over stadsmuren werden geworpen. Muhammad reageerde schouderophalend, op een manier die zelfs de staalharde Netanyahu niet kan worden verweten: ' Ze zijn van hun vaders '. Toch kunnen we het de islam niet aanrekenen dat indirecte burgerdoden worden gezien als een geaccepteerd gegeven, zolang de missie belangrijk genoeg wordt geacht door het hoofd van de islamitische staat. Ieder modern leger hanteert namelijk nog steeds hetzelfde principe. Dat kan ook niet anders! Zodra je het nobele principe aanneemt dat er geen enkel burgerslachtoffer mag vallen, weet de vijand exact wat hij moet doen om jouw leger te neutraliseren: zich voorzien van menselijke schilden. Menselijke schilden Juist de vijanden van Israël gebruiken menselijke schilden en dat is niet toevallig. Ze weten dat Israël bovengemiddeld gevoelig is voor burgerslachtoffers. Want welk leger belde ooit burgers op voordat een belangrijk vijandelijk doelwit werd vernietigd? Ook het werk van Spencer laat zien dat Israël bovenmatig voorzichtig te werk gaat, met de cijfers die het onderbouwen. Moszkowicz wees heel rustig op deze feiten. Het antwoord van Derksen en Genee? 'Je bent erg emotioneel', zeiden ze, terwijl de snor van Derksen al bijna in houtskool was veranderd. Genee wilde Moszkowicz niet te lang aan het woord laten en probeerde steeds snel te onderbreken met de smoes dat ze 'mensen niet alle ruimte kunnen geven'. Ik heb het getimed. Alles bij elkaar was Moszkowicz nog geen vijf minuten aan het woord over dit onderwerp. Barlaat Frits Barend moest bij Barlaat bijna op zijn knieën met het verzoek om het tijdens die twee minuten 4 mei-herdenking te houden bij de Tweede Wereldoorlog. Hij werd hierover bevraagd alsof hij een koud hart heeft voor andere slachtoffers: 'Horen wij er niet bij?' Hoe durf je het te vragen. Kennelijk mag 'de Jood' niets meer verzoeken, hoe redelijk het ook is. Juist een herdenking moet gevrijwaard zijn van statements over lopende oorlogen waarvan nog niet bekend is wie precies wat heeft uitgespookt. Maar nee, linkse en islamitische media zingen in koor dat de Palestijnse slachtoffers (en heel duidelijk niet de Israëlische) over een paar dagen moeten worden herdacht. Het begint weer Het is blijkbaar aan deze oude knarren om weerstand te bieden aan de constante stroom Israëlhaat in de media. Niemand anders wordt uitgenodigd of durft het aan om in deze tijd een 'Jodenhelper' te zijn. Maar mijn hart huilt. Vanwege het onderhuidse sentiment aan de Nederlandse talkshowtafel: Joden in het Westen worden opnieuw niet vertrouwd. Opnieuw wordt ze weinig gegund, opnieuw worden ze weggekeken uit het publieke domein en onterecht in een kwaad daglicht gesteld. Mijn hart huilt, want "het" begint weer.

Interview: Mijn Vader

door Chris Develing • 5 april 2025
Joop van der Elst reist regelmatig af voor een interview. Eind 2024 kwam hij voor de tweede keer bij me thuis voor een goed gesprek. Het ging over veel onderwerpen: de oorlog tussen Israel en Hamas, abortus, mijn werk bij de NPV - Zorg voor het leven én over de bizarre zoektocht naar mijn vader. Beluister het hele interview hieronder:

Drie vragen aan ChatGPT over de Islam - deel 3: Zakat geven aan niet-moslims

door Chris Develing • 25 december 2024
We leven in een spannende tijd als het gaat om kunstmatige intelligentie (AI). Sinds de komst van ChatGPT kan iedereen met een internetverbinding zelf chatten met een relatief geavanceerde vorm van AI. Op Amazon worden zelfs al boeken verkocht die geheel zijn gemaakt met ChatGPT of andere AI-software. Ook maken veel studenten er gebruik van, bijvoorbeeld om een werkstuk te maken. Ik besloot de kennis van ChatGPT eens op de proef te stellen als het gaat om de islam. Heeft het systeem een bias? Ik stelde ChatGPT drie hoofdvragen, waarvan de derde en laatste in dit artikel wordt behandeld. Deel 3: Zakat geven aan niet-moslims De eerste vraag: ‘Kun je me vertellen welke mensen volgens de soenitische islam mogen ontvangen uit de Zakat-opbrengsten?’ Hierop antwoordt ChatGPT dat Zakat een vorm van liefdadigheid is die verplicht is voor moslims met voldoende middelen. Vervolgens wordt er een onvolledige lijst met mogelijke Zakat-ontvangers genoemd die vermoedelijk uit een willekeurige tekst komt. We moeten dus even specificeren richting de Koran: ‘Kun je me vertellen welke mensen volgens de Koran mogen ontvangen uit de Zakat-opbrengsten?’ Op dat moment citeert ChatGPT Surah at-Tawbah (9:60) waarin deze categorieën inderdaad zijn opgenomen. We stellen nog een belangrijke vraag: ‘Mag Zakat worden uitgekeerd aan niet-moslims?’ ChatGPT: ‘Volgens de meeste islamitische geleerden, met name binnen de Soennitische traditie, is het niet toegestaan om Zakat rechtstreeks uit te keren aan niet-moslims. De redenering hierachter is dat Zakat een verplichting is voor moslims om solidariteit en ondersteuning binnen de moslimgemeenschap te bevorderen.’ Vervolgens wijst ChatGPT snel op de niet-verplichte vorm van liefdadigheid genaamd “Sadaqah”, die zowel aan moslims als niet-moslims gegeven mag worden. Zonder dat we het hoeven te vragen, komt ChatGPT zelf al met het punt dat er wel een uitzondering is: ‘…zoals wanneer het bedoeld is om de harten van niet-moslims te winnen voor de islam (mu’allafat qulubuhum)’. Dat wilden we inderdaad even horen. We vragen snel door: ‘Om welke redenen mag er vanuit de Zakat worden uitgegeven aan het winnen van de harten van niet moslims, oftewel de mu’allafat qulubuhum?’ ChatGPT: ‘Deze categorie omvat doorgaans mensen die recent tot de islam zijn bekeerd, potentiële bekeerlingen, of degenen wiens harten geneigd zijn om gunstig te reageren op de islam. Het doel is om bij te dragen aan het creëren van een sfeer van begrip en tolerantie tussen verschillende gemeenschappen.’ We vragen maar even niet waar het uit blijkt dat dit allemaal gaat om sfeer, begrip en tolerantie tussen gemeenschappen, want dan worden we waarschijnlijk weer gewezen op geschriften die nooit geschreven zijn . In plaats daarvan vragen we: ‘Mag zakat geld aan de mu’allafat qulubuhum alleen worden uitgegeven aan arme niet-moslims of mogen het ook invloedrijke en rijke mensen zijn?’ ChatGPT geeft aan dat ‘ de specifieke ontvangers van de categorie mu’allafat qulubuhum niet strikt beperkt zijn tot arme niet-moslims. Het kunnen ook invloedrijke en rijke mensen zijn, zolang hun harten verzoend kunnen worden met de islam.’ Om vervolgens weer snel te benadrukken dat het allemaal positief bedoeld is, voegt ChatGPT toe: ‘De essentie van het uitgeven aan deze categorie is om positieve betrekkingen met de islam te bevorderen en mogelijk de acceptatie van de islam te vergemakkelijken.’ Dus, stellen we nog maar weer een concrete en verdiepende vraag: ‘Kun je me vijf namen geven van Soenitische geleerden die vonden dat er geld mag worden gegeven aan de mu’allafat qulubuhum om de islam sterker te maken?’ Na hetzelfde riedeltje over verschillende interpretaties, geeft hij vijf namen: Ibn Taymiyyah, Al-Ghazali, Ibn Qayyim al-Jawziyya, Ibn Kathir, Ibn Hajar al-Asqalani. Nog één vraagje om te kijken of dit artikel wel zuiver is omgegaan met de daarin genoemde bronnen: ‘Vond Yusuf Al-Qaradawi dat Zakat naar de mu’allafat mag gaan?’ ChatGPT: ‘Dr. Yusuf al-Qaradawi, een prominente hedendaagse islamitische geleerde en een vooraanstaand figuur binnen de Soennitische islam, heeft uitgesproken opvattingen over verschillende aspecten van de islamitische jurisprudentie, waaronder liefdadigheid en het uitgeven van Zakat. In zijn boek “Fiqh al-Zakat” (De jurisprudentie van Zakat), dat een diepgaande analyse biedt van de regels met betrekking tot Zakat, geeft al-Qaradawi zijn standpunt over het uitgeven van Zakat aan de mu’allafat qulubuhum. Hij erkent de bredere interpretatie van deze categorie en stelt dat het uitgeven aan mensen wier harten verzoend kunnen worden met de islam, niet strikt beperkt is tot arme niet-moslims. Het kan ook gericht zijn op het beïnvloeden van niet-moslims in posities van invloed, zoals intellectuelen, beleidsmakers, en anderen die een significante rol kunnen spelen in het begrip van de islam. Al-Qaradawi benadrukt het belang van strategisch denken en het gebruik van Zakat om een positieve impact te hebben op de samenleving en het begrip van de islam. Hij moedigt aan tot het uitgeven van Zakat-gelden op manieren die de belangen van de moslimgemeenschap en het begrip van de islam bevorderen.’ Conclusies (over deel 1 , 2 en 3 van deze serie) Het lijkt erop dat ChatGPT erg is ingespeeld op het zo vredig mogelijk presenteren van de islam en islamitische leerstellingen. Dit hoeft niet bewust zo te zijn geprogrammeerd, maar kan een gevolg zijn van de vele online bronnen die deze bias al in zich hebben. Als ChatGPT moet toegeven dat er bepaalde onwelgevallige meningen bestaan onder prominente geleerden, pakt hij steeds zijn kans om te benadrukken dat dit slechts een deel van de geleerden betreft binnen een bredere traditie. Als je vervolgens concreet vraagt om namen van geleerden uit de vreedzame groep krijg je of niets of uitsluitend Westerse islamgeleerden die, ook volgens ChatGPT zelf, beïnvloed kunnen zijn door de culturele en moderne context waarin zij leven. En dat op zichzelf laat meteen zien dat het wegwuiven van geleerden uit het verleden onder het mom van hun tijdgeest, geen stand houdt. We hebben uiteraard ook gevraagd of het mogelijk is om een ware islam te ontdekken, zoals deze is beschreven door de eerste generaties, maar daar wilde ChatGPT zich niet aan branden. Inhoudelijk hebben we wederom gezien dat offensieve jihad gewoon bij de islam hoort. ChatGPT kon, ondanks een duidelijke bias, geen overtuigend tegengeluid produceren. Over slavernij kon hij alleen maar bevestigen dat de islam geen regels voor de afschaffing ervan biedt en dat gerenommeerde namen binnen de islamitische geleerdheid achter slavernij staan. Namen van geleerden die slavernij afwijzen, had hij wel maar die kwamen allemaal uit het Westen. Tot slot ging het over de Zakat. ChatGPT gaf toe: Zakat mag in principe alleen worden uitgekeerd aan moslims ter bevordering van solidariteit en ondersteuning binnen de moslimgemeenschap (zo liefdadig is het dus niet). De uitzondering is de groep niet-moslims die naar de islam toe getrokken mogen worden met geld uit het Zakat-fonds. Dit mogen rijke mensen zijn. En volgens de gerenommeerde Yusuf Al-Qaradawi is het geven van Zakat aan niet-moslims een strategische zet om de belangen van de moslimgemeenschap zelf te dienen. Zie ook Deel 1 en Deel 2 van deze 3-delige serie.
MEER ARTIKELEN